როცა დრო გადიოდა მით უკეთ ვხვდეოდი, რომ უამრავი ადამიანი ვერ მიტანდა. ხშირად ვნახულობდი უსიამოვნო კომენტარებს, რომელიც მე შემეხებიდა. ბლოგერები იფიცებოდნენ, რომ ეს ყველაფერი სიმართლე იყო: მაილი საირუსმა კაცი მოკლა, მაილი საირუსი ორსულადა, მაილი საირუსი ბავშვის მოცილებას აპირებს. ეს ყველაფერი ჩემზე ზემოქმედებას ახდენდა. ერტხელ ქუჩაში მივდიოდი. ერთმა გოგონამ, რომელიც მანქანაში იჯდა, წვენი გადმომასხა და გამწუწ. უკვე შორიდან კი მომაძახა: "ლუზერ"(დამარცხებულო). არ ვიცი რატომ. მაგრამ ბევრ ადამიანს ჩემზე ცუდი წარმოდგენა ჰქონდა. ვხედავდი, რომ უამრავ ადამიანს გულით ვეზიზღებოდი. ამდენი ნეგატივის შედეგად მახსენდებოდა ბაბუ და ტირილს ვიწყებდი. ვანესა მენატრებოდა, თავს ცუდად ვგრძნობდი. ხშირად ჩემი კლასელები მირეკავდნენ და მემუქრებოდნენ, რომ ყველას ეტყოდნენ იმის შესახებ, ტუ რა დღეში მაგდებდნენ სკოლაში. ღმერთს ვანესას დაბრუნებას ვევედრებოდი, რადგან თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი. ჩემი მშობლიური სოფელი ძალიან მენატრებოდა, მაგრამ გადაღებების გამო იქ ჩასვლა ვერ ვახერხებდი. მართალია ძნელია, როცა თავს გარიყულად გრძნობ და თითქოს მარტო რჩები.
ჩვენ ყველას გვაქვს სირთულეების დაძლევის საკუთარი ისტორია. ჩვენ ვიბრძვით. ჩვენ ვიმარჯვებთ. ჩვენ გვახსოვს ეს პრობლემები. იმიტომ, რომ ჩვენ ყველა ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ.
